Ölmek ya da öldürmek!.. veya hala ölümü çözüm olarak görmek!.. Ve bununla resmolunan insanlığımız.

Ne denli kolay telafuz edebiliyoruz ölümü. Ayağımız kayıp dengemizi yitirdiğimizde yaşadığımız korku ve diğer duyguları anımsamak (ki asıl ölüm korkusunun yanından bile geçemez) bile tüylerimizi diken diken ederken; bu ne rahatlık.
Bugün bir arkadaşımın:
Gençlikle iftihar ediyorum ve gençliğe güveniyorum. Biz, ekalliyette (azınlıkta) kalsak dahi mandayı kabul etmeyeceğiz. Parolamız tektir ve değişmez:
Ya istiklâl, ya ölüm.
Mustafa Kemâl ATATÜRK, Sivas, 1919
Paylaşımına karşılık: Ne ölümü yahu silin şu kelimeyi sözlükten. Bıkmadınız mı binyıllardır ölmekten, öldürmekten. yorumunu yaptım.
Ancak ne hikmetse anında ırkçı bir tepki ile karşılaştım. Şöyle yazmış bir başka arkadaş:  Özgürlük için gerekirse onu da yaparız..Tek el, tek vücut..Atatürk'ün bu sözünden niye rahatsız oldunuz ki anlayamadım..
Doğal olarak benim de tepkim şuydu:
Benim sözüm Türk'e ya da bir başka ırka değil. İnsanoğluna! Diğerini kardeş olarak kabul edemediğimiz için ölmek ya da öldürmeyi çözüm saymaya. Benim sözüm hala insan ürünü ölümü çözüm görmeye.