Bazan bakarım da, ne çok şey yaşamıştır insanlar bana oranla. Ve ben ne az şey onlara göre.
Garip bir şekilde imrenirim zaman zaman.
Benden çok mutlu olmuşlardır.
Benim ise mutlu olmaya pek vaktim olmaz aynı şartlarda aynı olayları yaşasam bile. Çünkü düşünmek zorundayımdır.
Mutsuzluk için de geçerlidir aynı şey.
Bana göre değildir sevgimi göstermek için sarılmak, şapur şupur öpmek.
Bana göre değildir tepine tepine dans etmek müziği beğendiğimin göstergesi olarak.
Yoo eleştirmiyorum tüm bu tavırları. Kıyas bu sadece. Çünkü, dedim ya bu gibi durumların tamamında düşünmekle meşgulüm ben. Bu, benim tepkim duruma verdiğim ve diğerleri, diğer insanların tepkisi.
Onlar kendi yaşamlarını yaşıyorlar, doğal olarak tepkileridir o yaşananları onlara özel kılan.
Bana göre iyi ve kötü, güzel ve çirkinden önceliklidir doğru ve yanlış.
Bakıyorum da ne az sevgilim olmuş, ne kadar az insanla yatak paylaşmışım; iyi olmuş...
Bakıyorum da ne az ezilmişim, ne kadar az insan becerebilmiş üzerimde baskı kurmayı; iyi olmuş...
Bakıyorum da ne az arkadaşım olmuş, ne kadar az insan kazıklayabilmiş beni; iyi olmuş...
Bakıyorum da ne az seviyorum sanmışım, ne kadar az insanı kırmışım; iyi olmuş...
Bakıyorum da ne az mutlu olmuşum, ne kadar az mutsuzluğa düşmüşüm; iyi olmuş...
Bakıyorum da ne çok sevmişim, ne kadar çok insanın haberi yok bundan; iyi olmuş...
İsa Efendi çok beğendim bu yazıyı! :)
YanıtlaSilSeren