Hiç düşündünüz mü?
Ne büyük bir lütuftur,

Düşünmek...
Düşündüklerinden bilgi elde etmek...
Elde ettiğin bilgileri birleştirerek ve/veya kıyaslayarak yeni bilgiler türetmek...
Her türettiğin bilgi ile daha önce ne kadar cahil olduğunun farkına varmak...
Cehaletinle ne çok haksızlıklar ettiğini anlamak...
Bilerek küslüklerinden kurtulabilmek, af etmek, barışabilmek...

Hiç düşünmeden onların da korkuları olduğunu, olanaksızlıkların içlerini kemirmesine rağmen pes etmeksizin olası en iyi için çabaladıklarını... Yıllarca annem ve babamı kötü ebeveynler olarak düşünmüştüm. Suçlamıştım. Küsmüştüm.

Şimdi onlar yoklar. Ben daha bilinçliyim. Elli, altmış yıl geriye bu günkü bilgimle bakabiliyorum ve diyorum ki: Vah bana.

O günün şartlarında teşhis edilemeyen, edilse dahi sebepleri bertaraf edilemediği için sağaltılamayan majör depresyon yaşamakta olan zavallı (çektiği acıları anca anladığım için biraz da kendime bu zavallı) babamı her kes tembel olarak anlatırdı ve ben çocuk buna inanmıştım. Oysa adamcağız hala düşmeye devam etmekte olan bir çığ ile düşmekte imiş. Geç idrak ettim ama artık bir derdim yok babamla. Dilerim Allah da onun hakkında hükmetmez.

Ve zavallı anam. O zamanlar oyun olan, ancak büyüyünce kavrayabildiğim dramların ve fedakarlıkların kahramanı anam. Bir tarafı tutmaz felçli haliyle leğende çamaşır çitilerken; Şunun ucundan tut Arto. derdi ve ben de oyuna katılır tutardım.
Ya o kadın?
Çamaşırın yıkanması gerekliydi. Felçliydi. Değil yardımcı tutacak, belki de sabun alacak parası yoktu. Henüz ilkokula gitmekte olan oğluna çamaşır yıkatıyor olmanın yükü altında ezilmeyi sindirmesi gerekiyordu. Becerdi.
Güç, dirayet, vaz geçmeme, vs. vs.
Tüm bu özellikleri bünyesinde toplamış, kendi içinde hiç durmaksızın tuzla buz olurken, dışarıya tek bir şangırtı yansıtmamış, kendince oğlunu kendi yaşadığı kaderden kurtarmak için okutmaya çalışmış bir kadın.
Onunla da aramda hep bir husumet (kendi içimde. bana göre kötü ebeveyn idi) olmuştu. Ve fakat ine geç idrak ettim ama artık anamla da bir derdim yok. Dilerim Allah onun hakkında da hükmetmez.

Elbette anam bana özel.
Ama, tüm analar gerçek yılmak bilmez savaşçı kahramanlardır.

Bütün bunlara ilaveten teşekkür etmek istiyorum.
Anama, bana kazandırdığı soğuk kanlılık ve analitik düşünme yeteneğimden dolayı.
Ve babama öğrenmeyi sevdirdiği ve öğrenmeyi öğrettiği için.

Not: Resim; ben, kız kardeşim, annem ve babam.